Մեր հասարակության մեջ վերջին շրջանում վատ տենդենց ա նկատվում. շատերը զոհվածների ծնողներին են կոչ անում, տեղ-տեղ էլ պարտադրում ու մուննաթ գալիս, որ փրկեն էս երկիրը: Իրենցից ակնկալում են, որ հենց զոհված տղերքի ծնողները պետք է պայքարեն, նստացույց անեն, գիշերները դուրսը քնեն, ոստիկանների կողմից բռնության ենթարկվեն, բանտ նստեն, ու վերջապես հենց իրենք պետք է ու պարտավոր են հեռացնել պատուհասին:

Քանի՞ հազար հայկական ընտանիք է քայքայվել հայ աղանդավորների պատճառով: Քանի՞ հազար երեխա է ստիպված մեծացել առանց հոր և մոր:

Ավելի ու ավելի ես հիասթափվում ու հոռետեսության մատնվում՝ հետևելով հայաստանյան ընդդիմադիր ընթացքին. գրեթե ամենշաբաթյա ռեժիմով նոր շարժումներ են ծնվում՝ միաբովանդակ կարգախոսներով ու նպատակներով: Ասես մի դավադիր ձեռք մտածված մասնատում է ազգային ու հասարակական-քաղաքական առողջ ուժերին: Անպտուղ խաղի մեջ են ներքաշվում անգամ փորձառու և հեռատես գործիչները:

Այսօր իմացա, որ Արաքսյա մայրիկը մահացել է ... Մեր կենտրոնին կից բակի մի հատվածում ձևավորված է այս փոքրիկ հանգստի գոտին: Շատ եմ սիրում այս վայրը, իսկ տուն գնալիս միշտ խմում եմ Ռաֆայել Սիմոնյանի հիշատակը հավերժացնող ցայտաղբյուրից, հետո շարունակում ճանապարհս:

Ես միշտ ասել եմ, որ նիկոլն ու նրա ծառաները շшկшլի հոգեբանություն ունեն։ Իրանք միշտ հարձակվում են իրենցից ֆիզիկապես թույլերի վրա. Դիլիջանի քրեականի պետը իր պաշտոնն օգտագործելով 16 տարեկան էրեխու ա ծեծում, էն արթիկցի տшվшրը էպիլեպսիայով հիվանդ տղույա ծեծում, նիկոլի ծառա բերետները զոհվածների մայրերին են մարմնական վնասվածք հասցնում, ֆեյքերին փող ա տալիս, որ էկրաններից էն կողմ մարդկանց հայհոյեն, դե իսկ նիկոլն էլ դրսում սրա-նրա կnշիկը լիզելով ման ա գալիս, որ մի ամիս էլ կառավարելու թուլափայ շպրտեն իրան, բայց գալիս ա ստեղ առյուծ ա ճղում։

Հայաստանն այսօր հայտնվել է Ալեքսանդրապոլի ու Կարսի պայմանագրերի արանքում։ Մեկ դար անց Հայաստանը հայտնվել է անդունդում ու պատմությունը կարծես կրկնվում է։ 1920-ին Արևմուտքը սկզբում ոգեշնչեց, հետո միայնակ թողեց, իսկ ամենավերջում «փուռը տվեց» հայերիս, որի արդյունքում թուրքերը գրավեցին Ալեքսանդրապոլն ու հասան մինչև Երևանի մատույցներ։

Երեկ լսում էի Աշոտ Բլեյանի լոլոները վարչապետի որդուն՝ Աշոտիկին ուղղված, ու մի տեսակ սրտխառնուկ զգում նրա հանդեպ։

Չինացի մեծ ստրատեգ Ասում Ցզին ասում էր, որ Բանակը չի՛ կարելի կառավարել քաղաքացիական օրենքներով ճիշտ այնպես, ինչպես չի կարելի պետությունը կառավարել ռազմական օրենքներով։

Ձեռքը ծնոտի տակ հենակ դարձրած փնթփնթում ենք՝ - Մեր էշ խելքին ասա. է՜՜... Սա նշանակում է վերջ, վերջակետ:

Պնդում եմ՝ Աշոտիկի չակերտավոր առևանգման թեման արհեստական էր ու իրենից ներկայացնում էր հասարակության ուշադրության վեկտորային շեղման օպերացիա՝ Իտալիայում առգրավված 800 միլիոն դոլարին համարժեք կոկաինի և Հայաստանում առգրավված 1 տոննայի սկանդալային լուրից։